Ο Αθλητικός τύπος γράφει 15/07/2024

Σούπερ Λίγκα 2024-25 : Εγκράτεια, ρεαλισμός και προσαρμογή στα νέα δεδομένα

Τα πέντε Ευρωπαϊκά εισιτήρια ως δέλεαρ των πρώτων θέσεων στο πρωτάθλημα, το νέο στιλ διεξαγωγής σε όλα σχεδόν τα κλιμάκια της βαθμολογίας με περισσότερο σασπένς αλλά και πιο πολλές ευκαιρίες για όσους κινούνται στις παρυφές της κορυφής δίνουν μια νέα μορφή στο σχεδιασμό των ομάδων σε αυτό το πρώτο μισό – χρονικά – της θερινής μετεγγραφικής περιόδου.

Η «εγκληματική οργάνωση» των οπαδών, οι προσθήκες του Λουτσέσκου και του Αλμέιδα, ο κορμός του Ολυμπιακού και πολλά άλλα στον ορεξάτο Τύπο.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΕΡΓΗΣ - LIVE SPORT

Το βράδυ του Σαββάτου ήταν πολύ χαρακτηριστική εικόνα όσων τραβάει το Τριφύλλι εδώ και πολλά χρόνια. Ο οπαδικός εμφύλιος, προφανώς, δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Όμως πλέον με τους πυροβολισμούς, τους τραυματισμούς, τις εγκληματικές συμπεριφορές και τις «Εγκληματικές Οργανώσεις» που ψάχνει η αστυνομία, καθένας αντιλαμβάνεται πως η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε «αθλητικό οικόπεδο». Και ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στη μέση όλων αυτών. Ενίοτε αιχμάλωτος...

Η εικόνα της Λεωφόρου ήταν ανάλογα θλιβερή στο φιλικό με την ΑΕΚ Λάρνακας, και εντός γηπέδου, στις εξέδρες. Με λιγότερους από 1.000 οπαδούς να επιλέγουν να περάσουν εκεί το Σαββατόβραδό τους, άπαντες μπορούν να καταλάβουν την απογοήτευση του κόσμου. Θα μου πείτε «Μα η σεζόν δεν έχει ακόμα καλά αρχίσει, ο Παναθηναϊκός θα κάνει μεταγραφές» και άλλα τέτοια. Μα ο κόσμος του ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΕ. Βαρέθηκε τις ανοησίες, τα συνεχόμενα λάθη, το γεγονός ότι ο Γιάννης Αλαφούζος ΔΕΝ ΜΑΘΑΙΝΕΙ. Δεν είναι μόνο τα 14 χρόνια μακριά από τον τίτλο του πρωταθλήματος όσο η έλλειψη οράματος και σοβαρότητας.  Ο Παναθηναϊκός είναι σα να «καίει» διαρκώς τα σωθικά του. Σα να εκδικείται τον εαυτό του. Με μια διοίκηση η οποία αρνείται να δει, να μάθει, να λειτουργήσει ποδοσφαιρικά.

Οι τέσσερις υπερκούπες σε 16 χρόνια και ο Σάουθγκεϊτ που νόμιζε ότι είναι μάγος και θα τον ακολουθήσει το άστρο του. 

Γράφει ο Χρ. Σταθόπουλος.

Με όποιον κι αν συζητούσες πριν από τον τελικό του Euro για τον νέο κάτοχο του τροπαίου, οι 8 στους 10 σου έλεγαν μια ομάδα: Ισπανία. Σε όποιο poll και να ψήφιζες στο διαδίκτυο και τα social media, μια ομάδα ήταν μπροστά με –τουλάχιστον- 70%: η Ισπανία.

Ποιοι έλεγαν ότι… θα έρθει σπίτι; Εκείνοι που το λένε και το τραγουδάνε ακούραστα σε βαθμό (πλέον) γραφικότητας: οι Άγγλοι.

Το άξιζαν οι Ισπανοί; Με τα χίλια.

Ήταν η καλύτερη ομάδα του τουρνουά; Οπωσδήποτε, με ένα «αλλά».

Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά ότι η ομάδα του Ντε Λα Φουέντε ήταν ο μονόφθαλμος σε ένα Euro που ήδη έχουμε ξεχάσει από πλευράς θεάματος, ποιότητας, ωραίων γκολ και ατομικών ενεργειών.

Φωτεινή εξαίρεση το «μηχανάκι» Ρόδρι και φυσικά η αποκάλυψη-επιβεβαίωση για όσα θα ακολουθήσουν: ο Γιαμάλ. Οι Ισπανοί, λοιπόν, απέδειξαν γιατί είναι η καλύτερη ποδοσφαιρική σχολή της τελευταίας εικοσαετίας στην Ευρώπη.

Το μοντέλο αυτό αντικατοπτρίζεται στην επιλογή της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της χώρας, που ακούει στο όνομα Λουίς Ντε Λα Φουέντε. Ας μη γελιόμαστε, ένας «ψιλοάγνωστος» σε όλους μας όταν τον ανακοίνωσαν οι Ίβηρες για τον πάγκο της Εθνικής τους. Έπρεπε να τον ψάξουμε: κι εκεί μάθαμε, είδαμε, αντιληφθήκαμε, κατανοήσαμε πώς πάει μπροστά το ποδόσφαιρο μιας χώρας.

Ο Ντε Λα Φουέντε είναι ο άνθρωπος που προπονεί με επιτυχία –και τίτλους βεβαίως- τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα της Ισπανίας από τις μικρές ηλικίες. Αυτό σημαίνει ότι τους περισσότερους ποδοσφαιριστές που προπονεί και διαχειρίζεται τώρα στη «φούρια ρόχα» τους γνωρίζει από πρώτο χέρι, τους ξέρει από την καλή και την ανάποδη, τους έχει βοηθήσει στην ανάπτυξη και στην εξέλιξή τους, τους έχει διδάξει τον τρόπο παιχνιδιού του και προφανώς για κάποιους μικρούς (σ.σ. Γιαμάλ, Νίκο Γουίλιαμς) θα είναι κάτι σαν ποδοσφαιρικός πατέρας.

Για την ιστορία και για να γινόμαστε πιο συγκεκριμένοι: Ο Ντε λα Φουέντε ξεκίνησε να εργάζεται στις ισπανικές ομάδες νέων το 2013, έφτασε την ομάδα κάτω των 19 έως την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 2015 και την ομάδα κάτω των 21 ετών στο αντίστοιχο του 2019. Καθοδήγησε την Ολυμπιακή ομάδα μέχρι το ασημένιο μετάλλιο στους Αγώνες του 2020 και ανέλαβε τους «μεγάλους» το 2022, κατακτώντας το Euro που μόλις έληξε και πέρυσι το Nations League.

Τα αποτελέσματα όλων των παραπάνω που αρχίζουν φυσικά από τον σχεδιασμό, τη συνέπεια και τη σοβαρότητα της ισπανικής ομοσπονδίας είναι τρία Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο από το 2008 έως το 2024, δηλαδή τέσσερις «υπερκούπες» σε λιγότερο από μια εικοσαετία!

Αν μη τι άλλο, λοιπόν, αποδεικνύεται περίτρανα ότι η ισπανική σχολή ποδοσφαίρου είναι η κορυφαία στην Ευρώπη, αν όχι η κορυφαία σε ολόκληρο τον κόσμο!

Στην άλλη πλευρά του γηπέδου είχαμε την Αγγλία που ψάχνει το βαρύτιμο τρόπαιο από… ιδρύσεώς της. Το τρόπαιο που, όπως φαίνεται, δεν θα σηκώσει ποτέ, εκτός και αν Ισπανοί, Γερμανοί, Γάλλοι, Ιταλοί, αποσυρθούν από το Euro. Και πάλι, βέβαια, με τη νοοτροπία του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, τον οποίο οι Άγγλοι θέλουν να ανανεώσουν, σύμφωνα με όσα γράφουν στο Νησί, τίποτα δεν είναι σίγουρο.

Τα «τρία λιοντάρια» περισσότερο με λιονταράκια έμοιαζαν που ακόμα δεν έχουν μάθει να κυνηγούν. Που ακόμα έχουν τη φοβία μέσα τους και περιμένουν από κάποιον να τους δείξει πώς αρπάζουμε το θήραμα (σ.σ. την κούπα για την οποία τόσο πεινάει ένα ολόκληρο έθνος) και το καταβροχθίζουμε.

Ο Σάουθγκεϊτ ευτύχησε να έχει στα χέρια του τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που είχε ποτέ προπονητής της Εθνικής Αγγλίας από την εποχή του μεγάλου Μπόμπι Ρόμπσον. Δυστυχώς για εκείνον και για το υπερήφανο αγγλικό έθνος, η κούπα δεν πήγε στο σπίτι. Αναρωτιέται κανείς, τι άλλο πρέπει να γίνει για να το πάρει η Αγγλία; Η Γαλλία ήταν η μεγάλη απογοήτευση μαζί φυσικά με την Ιταλία, που λίγο-πολύ την περιμέναμε κάπως έτσι. Για τους Βέλγους τι να πεις; Τα ίδια σε κάθε διοργάνωση, μένουν με το… ταλέντο στο χέρι. Οι Γερμανοί είδαν να τους κόβουν τα φτερά με το πέναλτι-μαρς του Κουκουρέγια να γίνεται «γαργάρα», ομάδα σαν την Ελλάδα του ’04 δεν είδαμε, τι έμενε;

Μια στοιχειωδώς καλή Αγγλία θα μπορούσε να καταφέρει πολλά περισσότερα. Ναι, σκασμένοι οι ποδοσφαιριστές από τα 80 ματς όλης της χρονιάς, αλλά δεν ήταν οι μόνοι. Ο Σάουθγκεϊτ πήγε να το «κλέψει». Το έκανε μία με την Ελβετία, το έκανε δεύτερη φορά με την Ολλανδία, την τρίτη φορά το άστρο του δε τον ακολούθησε, διότι πολύ απλά έδειξε ότι δεν μπορεί να γίνει «μάγος» Ντε Λα Φουέντε.

Ο τεχνικός της «ρόχα» δεν είχε στα χέρια του Τσάβι και Ινιέστα, ούτε Βίγια και Τόρες, ούτε Πικέ και Ράμος. «Έχασε», μάλιστα, τον κορυφαίο κόφτη του κόσμου, τον Ρόδρι, και στο ημίχρονο του τελικού τον έβγαλε. Τι άλλαξε για την ομάδα του; Τίποτα προς το χειρότερο. Άνοιξε, μάλιστα, το σκορ με την έναρξη του δεύτερου μέρους και διαχειρίστηκε με ψυχραιμία και πίστη το ματς, όπως ακριβώς έκανε στον προημιτελικό με τη Γερμανία.

Ο Σάουθγκεϊτ τι ομάδα κατέβασε; Μια ομάδα με φοβική νοοτροπία. Μια ομάδα που για κάποιο λόγο «πίστευε» πώς ό,τι στραβό και να γίνει θα μπορεί να το διορθώσει, όπως έγινε ξανά και ξανά στο δρόμο προς τον τελικό. Μόνο που ο Γκάρεθ δεν είναι Φερνάντο Σάντος που το πήρε το ’16 με ισοπαλίες. Ακόμα και το «τσούκου-τσούκου γκολ» μαεστρία θέλει και ο Σάουθγκεϊτ μάλλον δεν τη διαθέτει. Ένα σύνολο με φοβική νοοτροπία, όπως η Αγγλία που μετά το γκολ μαζευόταν και περίμενε, δε σκορπά φόβο στον αντίπαλο, αλλά τρόμο στους οπαδούς του και τη ίδια του τη μοίρα.

Γράφει ο Strimenos Griniaris